[Gandur] sagnaskemmtun

[Rósa Þorsteinsdóttir]

Á sunnudagskvöldið síðasta stóð Félag þjóðfræðinga fyrir sagnaskemmtun í 
Norræna húsinu þar sem Nigel Watson flutti sögur úr Mabinogi. Ég hvet alla 
þá sem misstu af þessum atburði á sunnudaginn að drífa sig í Norræna húsið 
á miðvikudagskvöldið kl. 20 og upplifa stórskemmtilega kvöldstund. Sjá 
leikrýni Þorgeirs Tryggvasonar úr Mbl í dag hér að neðan:


Sagan er góð

Þorgeir Tryggvason



Nigel Watson

Unnið upp úr, "The Mabinogi"

Norræna húsið 10. og 12. október 2005.



LANDAMÆRIN milli leiklistar og sagnamennsku eru bæði breið og umdeild og 
það er úr því einskismannslandi sem rödd Nigel Watson berst okkur. Nigel 
hefur fjölþættan bakgrunn í leikhúsi og greinilegt að reynsla hans sem 
hreyfihönnuður, leikstjóri og fræðimaður nýtist öll í að magna þann seið 
sem hann reiðir fram.Grunntónninn er samt úr heimi sagnanna og þaðan kemur 
stærsti hluti áhrifanna.

            Nigel hefur að því er ráða má af leikskránni lagt sig nokkuð 
eftir því að vinna efni úr sagnaarfi heimalands síns,Wales.Efni þesarar 
sýningar kemur úr Mabinogi - Æsku- sögnum - helsta sögusafni þjóðarinnar,en 
úr því hefur Nigel unnið á ýmsan hátt og flutt efnið víða um heim.

            Lítill leikdómur er svo sem ekki vettvangur til að kryfja 
muninn á listum leikarans og sagnaþularins. Fyrsta hugsunin sem kviknar 
eftir að hafa setið bergnuminn í skelli björtum sal Norræna hússins og 
starað með eyrun sperrt á svart klæddan kall í brúnum skóm í á annan 
klukkutíma er undrun yfir því að jafnbeinskeytt og látlaus framsetning 
haldi óskiptri athygli manns.Því er nefnilega haldið fram að á okkar tímum 
sé orðið geng isfallið eins og þýskt millistríðsmark.Við lifum víst á öld 
myndanna,tíma leiftursóknar á skilningarvitin, öld óþolinmæðinnar. Hvers 
vegna er þá hægt að fanga huga manns svona gersamlega með því að segja 
manni ævintýri án nokkurra myndrænna hjálpartækja?

            Kannski er hluti af svarinu fólginn í afstöðu sögumannsins 
sjálfs. Enn frekar en leikhúsmaðurinn er hann þjónn efnisins.Hann efast 
aldrei um að það sem hann hefur að segja er í frásögur færandi.Og hann veit 
að allir ljósaeffektar og skrautbúningar,allt gerviblóð heimsins nægir ekki 
ef sagan er ekki góð.Það er skammgóður vermir að pissa í effektaskóinn. 
Áhorfendur láta ekki plata sig tvisvar.

            Nigel Watson platar okkur ekki. Hann segir okkur 
sögur.Mergjaðar sögur sem aldirnar hafa slípað. Kynslóðirnar,stærsti 
rýnihópur veraldar,hafa fullvissað sögumanninn um að efniviðurinn stendur 
fyrir sínu.Þá er bara að láta hann gagntaka sig og miðla honum þannig 
áfram.Það tókst Nigel fyllilega. Vissulega beitti hann á köflum meðulum 
leikhússins,brá sér í ólík hlutverk,teiknaði kringumstæðurnar í rýmið.Og 
tækni hans er eftirtektarverð,hvort sem hlustað er á magnaða röddina eða 
horft eftir öguðu líkamsmálinu.Samt held ég að hann hefði getað gert 
helmingi minna og náð sömu áhrifum.Eins fundust mér innskot á íslensku 
litlu bæta við.Við vildum einfaldlega vita hvernig færi eiginlega fyrir 
hinum leðurreifaða Taliesin,þeim ógæfusama en handlagna Lleu,eða hvort 
konungurinn Math fengi þann draum sinn uppfylltan að fá svín í stíu sína,og 
hvaða dilk sú græðgi drægi á eftir sér.Samt vissum við sjálfsagt fæst þegar 
við settumst að þetta fólk hafi nokkru sinni verið til. Núna vitum við það.

            Það voru sorglega fáir sem urðu vitni að galdri Nigel 
Watson.Hann leyfði okkur heldur ekki að kalla sig aftur á svið með 
lófatakinu.Það er því ekki um annað að ræða en að koma síðbúnum þökkum á 
framfæri: Diolch Yn Fawr!



Þorgeir Tryggvason